Vanmorgen broeide er iets in onze straat, auto's werden weggesleept, politie als nooit tevoren, er was iets in aantocht. En zonet werd het mysterie opgelost, ik hoorde luide stemmen, muziek en een hoop volk, liep naar buiten en zag de kleine reuzin de Lange Beeldekensstraat bezoeken, ze zette zich neer en piste in het midden van de straat. Achter mij verschoot een klein kind bij zijn moeder zich te pletter en huilde van de schrik. En ik... ik kreeg de krop in de keel en moest me inhouden om niet hetzelfde te doen, net als die andere keren als Royal de Luxe de stad aandoet. Komt het door de onvoorstelbare poëzie die ervan uitgaat, het voelen van dat kleine kind met zijn mooie en eerlijke verwondering waarvan ik amper wist dat het nog in mezelf bestond, of door het met schoonheid doorbreken van de sérieux waarmee geleefd wordt. Eigenlijk zou ik volgende keer tranen met tuiten moeten laten vloeien tussen die massa, dat zou pas mooi zijn. Samen huilen om dat sprankeltje geluk dat in de vorm van ijzer en hout door de straten stapt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten