ik zit met een dilemma, niet het eerste zult U zeggen... inderdaad. Ik heb vandaag een bepaald gevoel waar ik mee worstel. Ik leef in de stad, en leven in de stad veronderstelt klaarblijkelijk dat je individueel kan leven, gevangen in je eigen zeepbel, op nog geen tien meter van andere mensen in hun universum. Ik slaag er echter niet in om de wereld buiten te sluiten, bemerk ik de junkie die al drie uur op het werftoilet van de buren op straat verscholen zit, hoor ik de slijpschijf achterin de tuin, zie ik mensen op de straat hun deur lachend binnengaan, hoor ik kinderen galopperen boven m'n hoofd, zie ik terloops de titels van de krant, hoor ik onze b&b gasten thuiskomen, zie ik op straat de miserie, de diversiteit aan mensen, nationaliteiten en overtuigingen, voel ik die totale chaos rondom mij, in een stad die probeert te overleven, de kat ligt weggekropen onder een lamp in een hoek. En ik vraag me af, hoe doen andere mensen dat, leven in de stad? Ligt het aan m'n instelling? Ligt het aan een tijdelijke zwakheid van mij? Of is het tijd om de pioniersrol in deze stad door te geven aan jongere, en daarom misschien flexibelere mensen? Of zijn jongere mensen zo individueel gevormd dat ze zich er niks van kunnen aantrekken? Soit, ik laat me even gaan en zet Shirley Bassey's Something LP op, jeugdsentiment uit 1970... of het nu gay-trash is of niet, toen was het dat niet voor m'n ouders.
Ze zingt een nummer uit de musical HAIR 'Easy to be hard' uit de jaren '60
How can people be so heartless
how can people be so cruel?
Easy to be hard,
easy to be cold
... en ik moet toegeven, het is inderdaad veel makkelijker om hard en gevoelloos te zijn, maar dat vind ik een hele opgave!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten