Onvoorstelbaar maar waar, ik ontdek nog steeds beelden die behoorden bij de tijd toen ik vijf jaar oud was, die idiote maar heerlijke glitter gladde wijven met hun zwoele cocktailstemmen, de tijd toen m'n ouders stomdronken met ons door donkere Lichtaartwegen naar ons bos reden om in vochtige legerbedden op verroeste... en ik zoek het woord, recors, recots, ik vind het juiste woord niet... kortom verroeste stalen spiralen, in slaap te vallen om de volgende morgen met krijsende eksters langzaam wakker te worden.
En nog steeds, na veertig jaar, geraak ik niet los van dit ultieme martini moment. Geef nu toe, in deze tijd van een doordachte De Wever en griezelig berekende Homans, dat we allen een beetje heimwee hebben naar die onberekende tijd... niet?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten