Aan alles komt een einde. Deze zin is onmiddellijk fout want ik was van plan om eerder positief te schrijven vandaag, maar laat ons wel wezen, de richting is snel veranderd, ook al is begin en einde onlosmakelijk verbonden met elkaar en... opnieuw. Door enkele kilometers meer naar het westen te rijden, verandert het landschap in een sterker glooiende streek, reuze lappen goudgeel koren, groen gras, toevallig overgebleven bossen, in bruine akkers ingeplante domeinen met roze landhuizen omgeven door ceders en fruitbomen. In Gaudonville staan we onder een mexicaanse klokkentoren en dromen weg bij het huis dat te koop staat, brute steen, palmen, een schijnbaar achteloze groep bananenbomen naast platanen, lindes en bedwelmende bossen kamperfoelie, de meest intense geur die ik ken. Rondom ons de horizon, met volgens de gidsen een zicht op de Pyreneeën bij klaar weer, dus nooit, Tournecoupe trekt me naar de kant van 'vroeger was het beter' deze keer, want de schele, lieve vrouw schenkt ons Floc likeur op de ijzeren tafel met zicht op het verlaten, centrale grasplein vol platanen maar vooral de kleine betonnen paddestoel waar ooit twee benzinepompen stonden, de aronskelken en irissen in betonnen bakken. St-Clar is het mooiste dorp dat ik ooit zag, er staat een ouderwetse winkel te koop met luster en glazen lichtkoepel, houten versierde ramen en gesloten gordijnen, ik word een ander persoon, zie een man in blauwe coltrui en baard op het ijzeren balkon boven mij achteloos kijken. Even verder het kasteel van Gramont, dat gedurende tien jaar gerestaureerd werd door dhr en mevr Dichamp die er woonden en duidelijk ook van moderne kunst hielden, de middeleeuwse en Renaissance-ruïne werd door hen vrij geinterpreteerd, de tuinen werden volledig terug aangelegd, en alweer die éénzaamheid en rust, het uitzicht op eeuwenoude ceders en de alles overheersende stilte.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten