mein Leben

het heeft iets met natuur te maken

Na acht dagen zonder internet, wat op zich al een hele uitdaging is in deze tijd, zit ik op een lelijk terras in Gleisdorf met een tas koffie. Ik heb vorige week al veel geschreven en schilderen is ook op gang gekomen, er heeft zich iets gevormd dat kan uitgroeien tot een nieuwe reeks tekeningen. Vooraleer het zo ver was moest ik door die vreemde wereld waarin zowel genot als psychologisch afzien door elkaar razen. Hieronder een tekst die ik de eerste dagen schreef, het is geen hoogstaande literatuur, maar hij omschrijft het beste mijn gevoel hier en de vragen waar ik mee zit. Vragen over waarom ik ben wie ik ben, wie en wat mij zo gemaakt heeft, en hoe ik er verder mee moet omgaan om het uiterste uit de kan te halen. Levenskunst vergaren is een beroep en kan uiteindelijk veel opbrengen zonder dat het beantwoordt aan de menselijke mythen waaraan we ons optrekken en die ons maken tot het snelst evoluerend dierenras ooit. Tenzij het afwijken van het economisch vanzelfsprekend materialiteitsmodel juist een verandering bewerkstelligt die maakt dat we verder evolueren. De ijsbollenstorm en de foto's van de luchten die ik opmerkte boven Antwerpen duiden alvast op de noodzaak tot verandering, het verdwijnen van de natuur vraagt om nieuwe fictie die ons leidt. 

'Het heeft iets met natuur te maken'

Ik zit op een plastieken stoel achter een lage houten schutting bestaande uit afgeronde, vertikale stijlen aan de Stubersee en kijk over de Feistritz naar het landschap. Verderop zie ik een geel geschilderde boerderij. Er staan mannen op het grasveld iets op te plooien. Eén van hen in ontbloot bovenlijf, zo lijkt het althans van hier gezien. Het raakt me, ook al is er schijnbaar niets speciaals aan de hand. Ik ben jaloers bij het zien van dit door mij ingebeelde tafereel en transformeer me in de plaats van die ene, jonge man. Gespierd, niet verkregen achter gesloten deuren van een ordinaire stadsfitness maar door het opplooien van iets zwaars, het hakken van winterhout, het vernieuwen van de dakleien van het achterliggende huis in striemende regen, zwaar ploegwerk door de vette pompoenvelden. Bewonderd worden zou dan niet mijn bekommernis zijn.