Een zeer intense vorm van geluk overvalt me op dit moment. Ik heb net gedanst in Molenbeek ter voorbereiding van de Zinneke parade terwijl vier verdiepingen lager Braziliaanse danseressen heftig door de straten schokten, begeleid door drums tussen gesluierde vrouwen en typische Belgische voordeuren. Nu zit ik op een stoel op mijn terras thuis in de stad, niemand buiten, muisstil, het schemert. De kleine tuin is na zeven jaar dicht gegroeid met gekoesterde bamboe, taai maar buigzaam, zelfingenomen en onberekenbaar als mijn kat. De donkere kamperfoelie is sinds zijn volwassen toestand jaarlijks huis voor nestelende merels en bosduiven, en zo ook nu, de merel vliegt in volle snelheid zijn nest in en uit, luid krijsend tussen de hoge stadsmuren. Ik ben gelukkig dat ik dit mogelijk maak, door de natuur toe te laten in een stad waar deze niet gewenst is. Mijn ingeboren tegendraadsheid triomfeert zacht door het zoeven van de vogel in de door mij gecreëerde biotoop. Geen grenzen, geen lijnen, en zeker geen limiet volgens de hoogte der kunstmatige tuinmuren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten