Soms is voor mij het leven duidelijker als er chaos is, een soort van gecontroleerde en allesomvattende aanwezigheid in het heden, een ruimere blik op het leven. Op dit moment bereid ik m'n reis naar Londen voor en maak een web van plaatsen, verplaatsingen, data en uren als basis voor mijn aanwezigheid in de stad, leg contacten met facebook vrienden die ik nog nooit ontmoet heb, fantaseer mezelf een stad die niet bestaat. Desalniettemin, wat een woord, kuiste ik alle vloeren in het huis en liet de zon binnen, bekeek een film op vimeo over onze overconsumptie en werd terecht gechoqueerd over wat eigenlijk nu echt wel mis gaat in de wereld, wars van wat platvloers populisme ons wil doen geloven. Ik word ouder en besef meer en meer dat de mens wordt geleid als schapen, door algemene opinies, politieke (non)visies, en zich daar achter verstopt. Mijn bereidheid om mezelf aan te passen ten gunste van een 'betere wereld' is minder moeilijk dan voor een doorsnee mens omdat ik dit sinds mijn kindertijd reeds moest doen, mezelf aanpassen, mijn eigen weg zoeken wars van simpele levensideeën, verwachtingen of vooropgestelde waanbeelden. Ik heb geen kinderen, ik heb geen vrouw, ik moet geen crèche zoeken en neem geen foto's van de eerste schooldag. Ik zoek geen bevestiging in uiterlijk aanvaarde kenmerken of verworvenheden. Londen roept, ik ga, ik wil zien en horen dat het leven meer is dan nieuwe gevelverlichting, de verf op de muren of een propere oprit. Het is een helse rit, mijn nieuwe totemschilderijen drijven me tot wanhoop, vreemde de-stress tonen op de achtergrond, ik bak patatten met rozemarijn, steek de houtkachel aan en ben benieuwd wat morgen brengt, in ieder geval dans met Louise, en dan het kanaal over. Chaos is eigen aan het leven en daarom hou ik ervan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten