Peter Callebout

Na 25 jaar eindig ik mijn intensief avontuur in de architectuur.

En vandaag besef ik terug waarom ik er voor koos.

Ik zie bouwwerken die 30 jaar geleden aanleiding gaven om voor het beroep te kiezen en me inspireerden in mijn ontwerpen

Peter Callebout, waarover ik lang geleden al een blog schreef, is één van mijn favoriete architecten, in de eerste plaats omdat het een Belg is die zich beperkte tot opdrachten waarvan hij wist dat ze niet alleen creatief voldoening zouden geven maar, waarvan de samenwerking tussen bouwheer, aannemer en architect op voorhand reeds snor zat, een contract tussen gelijkgestemde zielen.

In Nieuwpoort-bad bezocht ik werken van hem in de Mosweg, Consciencelaan, De Costerlaan en Oleffelaan en voelde me week worden, zag zeer éénvoudige woningen, modernistisch en uitgepuurd, de natuurlijke begroeiing van het perceel blijft de hoogste kwaliteit waaraan het bouwwerk zich aanpast, in al zijn bescheidenheid. Geen verplicht tuinonderhoud waarover men zo vaak mensen onterecht hoort klagen, maar deel uitmakend van het landschap. Ik zie witte muren, éénvoudige ramen, luiken in riet, veel hout, baksteen, alles gelijkvloers, een gezonde aarding om jaloers op te zijn. Zijn ontwerp voor een verkaveling die zich aanpast aan het reliëf van dit unieke stuk natuur werd door de promotor destijds niet gevolgd.

Zijn eigen woning, waarin hij bleef experimenteren, staat te vervallen ook al lees ik dat ze 'voorlopig beschermd' zou zijn in 2007. 

Fijn is dat ik in de onmiddellijke omgeving twee recent gebouwde woningen merk die volgens dezelfde principes zijn geconcipieerd, gebruik makend van de natuurlijk begroeiing en reliëf en onvoorstelbaar éénvoudig en inventief, woningen, eerder woonmachines, waar je bijna wil aanbellen om ze te mogen ervaren, de poëzie mag opzuigen om terug te kunnen geloven in het bestaan van architectuur op menselijke schaal.

Spijtig genoeg zijn dit maar enkele ku(n)stwerken in een volgebouwd Belgisch landschap. Het maakt me des te meer fier deel te hebben mogen uitmaken van de B-architecten, die momenteel één van de indrukwekkendste Belgische gebouwen verbouwen, het magistrale postgebouw te Oostende van Gaston Eysselinck. Enkele maanden geleden schreef ik 'de Antwerpenaar' aan, het plaatselijke infoblad, met de vraag waarom Belgische ontwerpers van nieuwe belangrijke stedenbouwkundige ingrepen nooit door hen worden vermeld, ik kreeg antwoord: "Wij schrijven voor de meerderheid en die interesseert zich hier niet in"...  hoe kunnen we ooit een collectieve identiteit opbouwen, die friet, bier, chocolade en manneke pis overstijgt, kwaliteiten waarmee nog steeds, zelfs  op de laatste wereldtentoonstelling in China, wordt uitgepakt. Laat ons toch onze immense kwalitatieve mensen, ontwerpers, benoemen, herhalen en koesteren om verder te trekken, de toekomst tegemoet.