Ik luisterde vandaag naar een Remix CD van Ellen Allien, Berlijnse techno, en zoals U reeds merkte, hou ik van de juiste techno die mooi draaiende raderen laat zien, die obstructieloos in elkaar overvloeien, een gesmeerde machine, niet te snel, niet te traag, muziek bedoeld voor Berlijnse nachtclubs en een ganse nacht dansen, waarop je je kan uitleven zonder overdadige moeite, heerlijk, vraagloos, rechtlijnig... en ik geniet. En dan bedenk ik plots, op hetzelfde moment, dat het leven hier helemaal niet aan beantwoordt. Leven is eerder een stroom slijmerige vloeistof die alle richting uitloopt, dan weer terugkeert door een obstructie, zich op sommige plaatsen verzamelt in een oneffenheid als een stuwmeer, stagnerend, om dan weer over te lopen in de richting die de ruimte rondom toelaat, soms zich vermengend met een andere fluïdum om samen verder te kruipen, richtingloos maar natuurlijk. En daar heb ik nu toch enige moeite mee, beseffen dat na mijn rechtlijnige opvoeding alles kruipt, wringt, overloopt, en onvoorspelbaar is en dat er geen begin noch einde is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten