Soms moet ik er aan herinnerd worden waarom ik sommige keuzes maakte, of waarom net die bepaalde zaken mijn leven blijven bepalen, richten of inspireren. Neem nu m'n keuze om vier jaar geleden te starten met hedendaagse dans. Soms verwatert de passie, of vraag ik me af waar ik mee bezig ben, hoe ver ik er in moet gaan, of ik niet te oud ben, enz, de typische manieren van de menselijke geest om het leven moeilijk en ingewikkeld te maken. En kijk, gisteren keek ik naar de film Pina van Wim Wenders over Pina Bausch (1940-2009), Duitse danseres, choreograaf, dans-pedagoge en artistiek directeur van het Tanztheater in Wuppertal. Van begin tot einde werd ik weer wakker geschud, moest ik tranen van ontroering bedwingen (waarom bedwingen vraag ik me dan af), zag waanzinnig bezeten dansers die voortdurend zoeken naar gevoelens en die omzetten in lichaamstaal, vrij van conventies of afgesproken lichaamstaal, een ongelooflijk onuitgesproken en beperkende wet in onze maatschappij, wandelt U morgen bijvoorbeeld eens achteruit in uw winkelstraat. Dit is een ode aan éénzaamheid en angst, maar ook aan levensvreugde en kracht, want het één kan niet zonder het andere.
Dans, dans, anders zijn we verloren!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten