Ik maak een vlam en ontsteek de kaarsen in mijn huis. Die op tafel met een reeds gebruikte lucifer die ik even bij de bestaande vlam van het theelicht hou. Wat haalt die ene herbruikte lucifer uit op een hele doos? En dan besef ik dat het om het gebaar gaat, een simpel idee dat vanzelfsprekendheden loslaat en mijn denken aanpast aan de toekomst waarin we anders zullen moeten leven. Ik vraag me geregeld af hoe het komt dat ik me eerder verbonden voel met de ganse aarde en oneindige ruimte errond, dan met de soms enge visie van een doorsnee burger. Ik las ooit dat het opgroeien met de constatatie dat je niet bij de doorsnee massa behoort je verplicht om een eigen weg te zoeken, wars van rollenpatronen en verwachtingen. En dat is een niet te onderschatten opdracht, nu niet en vroeger zeker niet. Een vlam maken met een reeds gebruikt stokje hout ontroert me daarom des te meer omdat deze handeling totaal onbenullig en verwaarloosbaar is op materieel gebied, maar des te belangrijker op de manier van denken. Omdat leven met minder gezonder is en het sociale leven tussen mensen alleen maar kan versterken. Minder betekent dan uiteindelijk meer... lap, plots begrijp ik de uitdrukking!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten