Mijn god, wat kan het leven ingewikkeld zijn terwijl alles zo éénvoudig is (is het?). Terug uit de natuur probeer ik mijn leven te hervatten in de stad waar het ondraaglijk laf is, eist de (wan)orde der architecten mijn 500€ bijdrage voor 2011, ook al voer ik sinds 2010 het beroep niet meer uit, met dreiging van juridische procedure, en dan maar spreken over de 'waardigheid van het beroep', jaren frustratie over deze versleten en starre oostblok organisatie spui ik door de telefoon, Zoomit is de electronische manier om facturen te krijgen onder het mom dat het goed is voor het milieu vanwege besparen van papier, ik bind met ijzerdraad de kastanjehouten schutting tegen de versleten borstwering, peuters krijsen en huilen mij om 7.30 wakker op de binnenkoer vijf meter achter m'n slaapkamerraam, nieuwe kinderopvangcentra voor tweeverdieners die op de koop toe nog een aantal van die mormels willen waarvan de aarde reeds verzopen is, zo veel dat er elke dag tienduizenden sterven omdat we ze niet meer kunnen onderhouden, bel ik de dokter voor mijn bloedgroep, O+ net zoals de meerderheid van de belgen, probeer ik me kalm te houden voor een chirurgische ingreep in Erasmus morgen, de eerste keer dat ik in slaap word gelegd, en besef ik dat ik mij moet herpakken, terug schilderen en een duidelijke planning opstellen om niet verloren te lopen in deze hectische soep. Wat zou het fijn zijn moest ik met alles akkoord gaan of instemmen met het feilloze verloop van onze maatschappij, blij en gezwind door het leven te gaan, hand in hand met de persoon die ik graag zie, oei ook dat kan niet... Misschien even sluiten en mijn borstels ter hand nemen dan maar?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten