Ik neem pijnlijk afscheid ook al ga ik verder, knaagt het in mijn hart en zwerf door de inspirerende éénzaamheid van de stad, treurt elke vezel van mijn pezige lijf om wat achterblijft, het gevoel in de steek te worden gelaten door alles wat je dacht dat belangrijk leek, en steeds weer opnieuw is er die rubberreflex, een schokdemper die me terugbotst een andere richting uit, me verplicht om na te denken, stil te staan bij wat is geweest en nog zal komen, verlies al dan niet foutieve idealen. Ik laat mijn tranen de vrije loop en geniet...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten