Peer

Ik weet het... leven op deze manier wordt op de duur een beetje gênant. Na enkele weken op de dool in de Languedoc, George Brassens achterna, en twee weken acclimatisatie aan de chaos van de centrale assen van België, opgefokt kruispunt van Europa, maar ook ontmoediging door de confrontatie met miserabele immigranten rond mijn huis, trek ik opnieuw weg, deze keer naar Peer, onderweg beelden van de Camargue herkennend. De volgende week is dit mijn uitzicht, maak plannen. Schrijven, lopen, dieren eten geven, de groententuin in, koken met venkel uit diezelfde prachtige hof met perfecte rijen bonen, marjolein, peterselie, courgettes en paprika's, raap verse eieren van kippen die de vorige nacht in aantal gehalveerd werden door het bezoek van een vos, voel dat deze plek niet af is volgens de normen, maar wel vol gevoel en waarachtige levensvreugde. Moet ik uitleggen dat het deugd doet om op een plaats te komen waar je diep van binnen voelt dat dit nou net het de moeite maakt om te leven? Ik vrees dat U meer van mij zal horen vanuit deze positie.