de zee

Het verlaten zand van l' Espiguette ligt er grijs bij, het water glashelder en koud, eerst enkele families, schepjes en emmertjes, papa en mama, dan blote mensen, verder weg van de wereld trekken enkel nog mannen op, niet enkel de muggen in het brakke water houden ons in de middenmoot. De kou, de parking, overal werkvolk onderweg dat duizenden planten zet langs nieuwe wegen door plassen waarin de kitscherige flamingo onverstoord beweegt. Le Grau du Roi roept ons vissershart wakker, verweerd hout in grijs, groen en aubergine, grote ramen die openstaan op de vissersgeul met een tafeldekkende vrouw in de woonkamer, een halve fles wijn op tafel, in de verte La Grande Motte dat mijn architectenziel blij maakt, piramides in vrolijk blauw, geel en groen, een 50- jarige futuristische maanstrandstad op veroverd moerasland, zingend van plezier in vorm en groen, een ode aan de zee.