Ik was ziek en had geen energie meer, het ergste wat me kan overkomen. Ik wist dat ik gewoon moest slapen en niets doen om terug mens te worden. Het duurde naar mijn zin te lang. Anderhalve week later voel ik terug verlangen, verder mijn leven uitbouwen zoals ik het wil, opnieuw weten wat belangrijk is voor mij: kleur, vorm, geur, schoonheid, muziek, vrienden, evenwicht, maar vooral het gevoel dat ik mijn leven zelf in handen heb, als een persoonlijk project om op het einde te kunnen zeggen: ik heb gedaan wat ik kon en ben tevreden. Gemakkelijk is anders natuurlijk, maar ik heb het er voor over, Kate Bush zingt, buiten regent het zwaar en slaat de japanse esdoorn fluogroen tegen de mosgroene terrasmuur, thee drinken met Paul is altijd drinken onder gelijkgezinden, dus eindigen we met een glaasje rosé, wormen kruipen tussen kevers over mijn gelaat, verf druipt van het doek, mijn penseel draait en keert, 't is pizza van Dr. Oetker vanavond, vooral die met spinazie, ik ben tevreden, er is terug licht na de tunnel en laat ons hopen dat het even zo blijft.
Er hangt al een maagdelijk canvas klaar tegen de muur waarop ik me kan storten straks, zonder schroom, een kaars brandt voor het beeld, de klok tikt verder, de kat is in zichzelf gekeerd, de wit gelakte planken zijn verweerd en mooi, het is goed vandaag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten