Dafalgan

Vorige zondag danste ik, een workshop door Christie di Perna. Wat begon als een langzame contactimprovisatie, ontspoorde tegen het einde van de dag tot een wild gevecht tussen Mieke en mij, we dansten ons de longen uit het lijf, zochten nieuwe manieren van bewegen. De combinatie met de kater van de nacht ervoor en lunchen op het dak maken dat ik al een ganse week lig af te zien, spierpijn, hoofdpijn, appelsienen, citroenen, veel zweet en af en toe tranen. Voordeel is dat ik lui moet zijn, gewoon op een stoel mag zitten en naar den hof kijken, seffens in de zetel liggen, ik heb geen keus. Dat heb ik eigenlijk af en toe nodig, want ik gun het mezelf nooit. Donderdag reed ik met een dosis Dafalgan in het bloed naar De Warande in Turnhout en zag Far van Wayne McGregor/Random Dance, een barokke fysieke uitputtingsslag van zuivere dans. Wayne werkt samen met wetenschappers om te onderzoeken hoe fysieke intelligentie te gebruiken, niet alleen in dans maar ook bij behandeling van depressie, het ontwikkelen van verbeelding, het nemen van beslissingen. Onze verbeelding bewust heroriënteren om andere bewegingen te creëren, nieuwe richtingen te vinden. 
De grenzen van het lichaam, ze bestaan... alleen is dat soms moeilijk voor mij te aanvaarden...