Pandora

werk in uitvoering - doos van Pandora - acryl op canvas -160 x 100 cm

Kan een mens blijven zoeken? En zo ja, naar wat? Ik werd geboren in Merksem, een lelijke gemeente naar m'n mening, mijn ouders woonden toen in een zijstraat van de Bisschoppenhoflaan te Deurne, eveneens een lelijke gemeente aan een kanaal. Mijn best doen, daar was ik goed in, goede punten, ook dan weer niet té goed, met een minimum aan inspanning het maximum aan resultaat lijkt mijn moto wel. Veel in mezelf gekeerd, mijn eigen wereld creërend uit angst voor de confrontatie met die erbuiten. Dromen, fantaseren, ik bouwde een heel universum aan gevoelens op. Architectuur deed me nog meer dromen, over utopische steden, woningen die het leven verbeteren, kleuren, geluiden, materialen, hield van Loos zonder ornamenten, gedoogde Griekse tempels vol krullen, massa's wisselende stijlen en schoonheidsidealen door de eeuwen heen. Schilderen en hedendaagse dans hielden het vuur op het altaar brandende toen de oersaaie realiteit van de bouwwereld mij stilaan versmachtte. En hier zit ik nu, nog steeds zoekend, schoonheid is plots ontzettend relatief, Damien Hirst wordt 'in twijfel' getrokken, gaat het nu om geld of om kunst vragen critici zich af? Een haai, een schedel, verf op een doek, bollen, een zwart vierkant, er wordt wat over af geschreven. Gisteren zag ik een klein schilderij van Van Gogh, een boerin op een veld, en even verder Lucebert. Wat is kunst? Ben ik te nuchter vandaag? Of is dit ook alweer een volgende stap in de zoektocht? Even staat alles op losse schroeven en misschien is dat ook niet slecht, kom ik mezelf stilaan tegen en wringt daar het schoentje. Vannacht droomde ik dat ik danste, ik moest mezelf volledig laten gaan, zonder enige schroom of esthetiek en eindigde tegen het plafond. In de kamperfoelie op ons terras zijn de kleine merels geboren. De kat staat er likkebaardend bij. Leven.