Ik zag over de uit schist opgetrokken rand de onnatuurlijk sikkelvormige groententuin tegen de grashelling, naar het zuiden gericht. Tussen de met kastanjebomen beplante heuvels waartussen bloeiende vlier, net tegenover het huis met de bleekgroene luiken aan de andere kant van de weg als een overduidelijk teken van menselijk leven en ingrijpen, elementair en eerlijk, bijna ontroerend hoe de groenten met een overdosis aan ingehouden liefde op perfecte rijen waren gepoot, het zand ertussen geharkt, de tomaten opgebonden aan groene stokken, geholpen als kleine kinderen in volle groei, de enkele appelboom op het einde als stille en roerloze wachter uitkijkend, zijn kroost bewakend met zijn grillige takken die tegen de herfst vol rode appels hingen, de courgettes eronder kronkelden zich in extase in het rond. Hoger op de helling stond wilde venkel als uit de orde verstoten wildemannen te knisperen in de hitte en keek toe op het geordende theater van éénvoud, seizoenen en notenbalken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten