ik voelde me vandaag een beetje down, en wel omdat ik gisteren dan toch na twee maanden de strijdbijl te hebben begraven, nog eens een mail schreef naar de buren die verbouwen, die dag werd ik bijna omver gereden omdat de camionetten nu reeds zes maanden voor ons huis op het voetpad worden geparkeerd, soms zelfs de voordeur blokkerend, de ramen op het gelijkvloers en enige doorgang voor voetgangers of onze b&b gasten negerend, zware afbraakwerken en drilboren 's morgens om 7 uur waren geen uitzondering. Vrijdagavond komt mijn partner thuis, het weekend kan beginnen, op het moment dat hij zijn verhaal van de dag wil doen, beginnen de boren en verstaan we elkaar niet meer, en ja ik ontplof... onze vernietigde terrasmeubels door diezelfde buur worden niet volledig terugbetaald want niet nieuw dus verminderd in waarde...
En vandaag heb ik (onterecht?) dan weer spijt dat ik heb gedreigd om bij de volgende inbreuk klacht neer te leggen, maar kijk, na een glas wijn voel ik terug dat ik soms op mijn strepen moet staan. En het is dat gevoel van onbehagen dat me droef maakt, een weegschaal die constant over en weer slaat tussen opkomen voor jezelf, je zaak en het willen overeenkomen met iedereen, elk dispuut vermijdend door te zwijgen en te slikken, zoals de meeste buren doen. Zijn ze slimmer? Ben ik dom? Weet ik veel... tell me!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten