Na de laatste expositie van mijn Hospital Serie schilderijen werd het stil, ik zocht en schetste, probeerde terug afstand te nemen van de vreselijke oppervlakkigheid van het gewone leven door op reis te gaan, andere mensen te ontmoeten, echte natuur te ontdekken en ondergaan, complete rust en balans weg van de stad en zijn opgefokte bewoners. Ik wist dat ik er terug moest invliegen en bij gebrek aan een grotere schilderruimte trok ik met 6 doeken van 80 x 120 cm naar de Kempen, het hutje zonder electriciteit maar des te meer levensvibratie, zonder enig idee wat te schilderen, één doek zou al fijn zijn. De zon scheen door de sparren, acrylverf en groene overall, ik begon en stopte niet meer, het kwam er uit gestroomd, eigenlijk op dat moment best emotioneel, gegrepen door de beelden die nergens vandaan kwamen, huilde even, mijn ziel werd geraakt sms'te even later Yola van het Stiltehuis te Fraipont. Ondertussen hoorde ik via de transistorradio op Klara een interview met de Marokkaanse journaliste Samira Bendadi wiens leven veranderde door een lege muziekcassette, leeg moest ze zijn maar er stond de Symfonie nr.40 in g KV550 van Mozart op en op slag was ze verloren, wat een fantastisch verhaal, tegelijkertijd wrong kleur en textuur zich op het doek alsof het door iemand anders werd geschilderd en dat is ook fantastisch, volgende week start ik in de factor 44 in de Bleekhofstraat, zonder enig plan, enkel witte doeken en verf en voor de rest intuïtie en hulp van alle prikkels rondom mij, muren, licht, geur, mensen, materialen, tijd, omgeving en sfeer, geen theoretisch gezwam, enkel mezelf als antenne die signalen ontvangt... brengt het iets op? Who cares... m'n ziel springt als een onnozel veulen.
Na de laatste expositie van mijn Hospital Serie schilderijen werd het stil, ik zocht en schetste, probeerde terug afstand te nemen van de vreselijke oppervlakkigheid van het gewone leven door op reis te gaan, andere mensen te ontmoeten, echte natuur te ontdekken en ondergaan, complete rust en balans weg van de stad en zijn opgefokte bewoners. Ik wist dat ik er terug moest invliegen en bij gebrek aan een grotere schilderruimte trok ik met 6 doeken van 80 x 120 cm naar de Kempen, het hutje zonder electriciteit maar des te meer levensvibratie, zonder enig idee wat te schilderen, één doek zou al fijn zijn. De zon scheen door de sparren, acrylverf en groene overall, ik begon en stopte niet meer, het kwam er uit gestroomd, eigenlijk op dat moment best emotioneel, gegrepen door de beelden die nergens vandaan kwamen, huilde even, mijn ziel werd geraakt sms'te even later Yola van het Stiltehuis te Fraipont. 
Ondertussen hoorde ik via de transistorradio op Klara een interview met de Marokkaanse journaliste Samira Bendadi wiens leven veranderde door een lege muziekcassette, leeg moest ze zijn maar er stond de Symfonie nr.40 in g KV550 van Mozart op en op slag was ze verloren, wat een fantastisch verhaal, tegelijkertijd wrong kleur en textuur zich op het doek alsof het door iemand anders werd geschilderd en dat is ook fantastisch, volgende week start ik in de factor 44 in de Bleekhofstraat, zonder enig plan, enkel witte doeken en verf en voor de rest intuïtie en hulp van alle prikkels rondom mij, muren, licht, geur, mensen, materialen, tijd, omgeving en sfeer, geen theoretisch gezwam, enkel mezelf als antenne die signalen ontvangt... brengt het iets op? Who cares... m'n ziel springt als een onnozel veulen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten