Onze-lieve-heer-hemelvaart, klinkt als de zalige verlosssing uit een tranendal vol opoffering, tegenstand en goddelijke inspanning, wat het in zijn geval ook was. Met slaapkop in mijn tuin zie ik de zon door de bamboe schijnen, voel ik de kiezels onder mijn blote voeten, een taske straffe koffie opent mijn hersenen. De buren beginnen al te rommelen in hun tuin en discussiëren in het frans over welke afgekapte tegels nu al dan niet afgevoerd moeten worden, en slaat de wegschaal alweer plots om in ongewilde ergernis. Ik vraag me af of dit menselijk is of een persoonlijk afwijkende overgevoeligheid. Ligt het aan m'n opvoeding, genen, 25 jaar architectuur met al z'n gebouw- en personendiscussies en zo ja kan ik hieraan iets doen? Mijn al dan niet overdreven drang naar schoonheid, vriendschap en harmonie geeft geregeld aanleiding tot kleine kortsluitingen en aversie tegenover enige vorm van conflict en dat is misschien toch wel een zwakheid in mijn karakter. Misschien hangt het ene vast aan het andere als elementen op een DNA-streng... of is er gewoon te weinig eerlijke schoonheid in de wereld?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten