De confrontatie die ik aanga verwart mij, brengt me in een tussengebied, een soort van matrix zone die geen rekening houdt met de tendentieuze, door journalistieke opinies zacht opgelegde gedragspatronen. Ik tracht uit te leggen aan vrienden en bedrijfsmensen, gisteren bij de voorstelling van het boek 'de tafel van 7' van Herman Konings, wat hedendaagse dans is, waarom ik ervoor koos, ook om te gaan schilderen, en hoe ik probeer te overleven in deze economisch gestimuleerde maatschappij. Op zo'n momenten besef ik dat ik keuzes maak voor mezelf, op mijn gevoel afgaand, stap voor stap, niet wetend wat mijn einddoel is. Geen stijgende grafieken, want dalend is not done. Twijfel is mijn bondgenoot, het in vraag stellen van alle vaste waarden en normen die gemakkelijk aanbeden worden als een ingebeelde houvast om door het leven te geraken. Niemand hoort graag dat men éénzaam blijft in dit bestaan, ongeacht het hebben van een relatie of niet. Niets is zo fijn als voortdurend op een ander spoor te worden gezet, terecht gewezen worden dat alles wat je doet kan bijgestuurd worden, verfijnd of verruwd, juist of onjuist, aanvaard of onaanvaardbaar. Ik danste vandaag met mannen, hetero of homo, intensief tot mijn spieren verkrampten, twijfelend of ik wel juist deed of niet. Het doel was om samen in groep iets te creëren dat nieuw is, een verfrissende kijk biedt op het leven met zijn trieste absurditeit. Maar wat een verrijking voor mezelf, het omarmen van een man, langzaam bewegen door een de prachtige ruimte van La Raffinerie te Brussel, de visie van Clinton Stringer op bewegen, net te veel of te weinig, te snel of te langzaam. De oneindige zoektocht naar de mogelijkheden van het lichaam, de mooiste elementaire architectuur die er bestaat, even te proeven van wat de toekomst ons ooit zal bieden, deeltjes die spontaan ontstaan en dan weer verdwijnen zonder enige denkbare reden. Ik ben gelukkig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten