inner- outer

Ik doe een ontdekking. Vermits ik totaal op mezelf ben teruggesmeten, ontdek ik meer en meer wie ik ben. Vandaag was een verwarrende dag. Ik ving vannacht een muis  die in het midden van de blinden hing, vier hoog boven de Marokkaanse gemeenschap. Ik zag de keiharde film La Conformista van Bertolucci in bed. Voelde me alleen. Had niets gepland na mijn werk. En neem dan de beslissing om een fles rosé te kopen, één paprika en een zak ajuin, trek me terug in mijn studio en open de ramen, zet Klara op en ga schilderen, terug in mijn eigen wereld waarin het fijn is te vertoeven. En dan komt het besef dat ik me daarin optimaal gelukkig voel, de blauwe glazen vaas, de leren armband gemaakt door Harald, mijn sigaretten, mijn papier, verf, de zon op het versleten terras, rijstpapieren lamp en verouderde laptop, mijn spiderman in plastiek, de wind langs m'n armen, de dromen, de versleten Marimekko kussens op de houten bank, mijn madonna beeld, mijn dromen, het onopgemaakte bed vol plekken. En tegelijkertijd voel ik het als een afwijking, zou ik liever veel plezier maken met andere mensen, populair zijn, fijne feesten geven in 'mijn' studio waarbij ik kan aantonen dat ik het leven fantastisch vind. Het gevecht tussen opgelegde gedachten en mezelf aanvoelen. Plots komt er het idee dat juist mijn eigen innerlijke wereld net maakt wie ik ben en dat ik dat wil communiceren met anderen via mijn schilderen en schrijven. En dat dat nu net maakt dat anderen mee willen proeven van dit universum. Totaal het tegenovergestelde van wat er ons werd geleerd, ego via job, uiterlijke schijn en gradaties in het exposeren van leuke dingen, kijk hoe goed ik het heb! Maar dat aanvaarden is keihard en kost moed, ook al zeg ik het zelf, ik kan niet anders. Want ik geloof er in. Ik heb wel het gevoel dat het schilderij dat ik ga maken vreemd zal zijn. En als iemand me vraagt of het goed met mij gaat kan ik niet anders dan antwoorden dat het wringt. Hey, what did you expect..?