De selectie van de canvascollectie baseerde zich hoofdzakelijk op de 'inhoud' van het werk, en uitleg kunnen geven. Laat dat nou net datgene zijn wat me onmiddellijk opvalt bij Per Kirkeby die zegt dat een schilderij niet te veel psychologische uitleg behoeft. De film die het volledige proces van een schilderij vastlegt, toont hem in z'n zetel, een danspasje uitvoerend, rechtsboven een zonnige woestijnhemel, die hij afschuwelijk vindt en later overschildert. In elk schilderij moet iets afstotelijk zitten om verder te werken, enige momenten later wordt alles in lagen gemodelleerd, weer aangepast, als sediment in een landschap. Hij rookt dikke sigaren, die hem misselijk maken, waardoor hij andere beelden creëert. De natuur is niet vrolijk meent hij, ik hou van deze uitspraak, het verwoordt mijn onaangenaam gevoel bij het bekijken van de tentoonstelling ervoor. Ik word er niet vrolijk van, niet van z'n doeken, noch van z'n monumentale bronzen monolieten. Dat hij met Lars Von Trier samenwerkte voor de visuele identiteit van Breaking the Waves en Dancer in the Dark lees ik nu. Dat hij zijn natuurindrukken verwerkt in zijn oeuvre, vandaar ook de zaal gewijd aan de 'verboden schilderijen' van Kurt Schwitters, Duits avant-garde kunstenaar die in Noorwegen om den brode realistische landschappen schilderde en die Per intrigeert onder andere vanwege het drastische van de stijlwisseling. Vrolijkheid is geen noodzaak, zeker niet in kunst, en de indruk die achterblijft geeft me een donkere kracht om verder te gaan, mee deel uit te maken van de taalloze wereld.
 |
| Kurt Schwitters -aanlegsteiger in de sneeuw |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten