'Elfduizend minderjarigen slikken antipsychotica' in de krant, ik kijk rechts naar de muur van m'n eetkamer en bekijk m'n werk in uitvoering, stift en acryl op canvas. Sinds twee dagen zwoeg ik eraan, en dan bedoel ik vooral psychisch, innerlijk. Hoe beginnen met het opgespaarde gevoel van de voorbije maanden na m'n laatste tentoonstelling, een gevoel dat een combinatie maakt van chaos en orde en een boel onuitspreekbare neutronenacties? Wanneer stoppen als het einddoel nog niet helemaal duidelijk is. Kinderen die afwisselend blij en treurig, kwaad en braaf gedrag vertonen hebben een bipolaire stoornis, 'mood swings' noemen ze het. Ik heb ze in de loop van de tijd leren controleren, in de eerste plaats door toe te geven dat het een deel van m'n karakter is, en dan door andere manieren te onderzoeken van denken, doen, schilderen, dansen, vooral in te zien dat het leven chaos is. Kort en intensief sporten, hip maar levensgevaarlijk? Net als een pil die onmiddellijk resultaat geeft, maar met de nodige bijwerkingen. Ik zie een foto van het DM magazine van morgen, een naakte man onder een buitendouche, 'in bad met vier architecten', het lijkt een beeld van een design-concentratiekamp, geen gevoel, even douchen en dan weg! Shop jezelf een look bij elkaar, zo word je Margaret Thatcher, God behoede ons! Een injectie van slechte ideeën en dan de pil die ons ertegen moet beschermen. Ik drink mijn tas koffie ('niet meer dan drie want anders zeer ongezond'), trek m'n overall aan en hervat mijn gevecht.
Geen pil die dat mag veranderen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten