rojotango

dans, dans of ik sterf... haha, belachelijk. En toch, vandaag was zo'n dag. Ik danste een hele dag, durfde te bewegen, mannen of vrouwen, mensen dus, soms krachtig en agressief, dan weer teder, ingehouden, intiem en ontdekkend, als een kind dat zijn eerste passen zet in z'n naïeve wereldbeeld. Ik heb m'n naïviteit in het verleden verschillende keren vervloekt, maar voel met het ouder worden dat het me jong houdt, dat het samen met de geest open stellen voorwaarde vormt voor het eeuwige leven. U verstaat het goed, ik ben tevreden over mezelf vandaag, vind dat ik fantastisch heb gedanst, geniet van m'n partner, de nieuwe boeken uit de bibliotheek, 'Een filosofische tuin' en ' De man die bomen plantte' en droom van een eigen tuin, vol wilde bloemen, bomen die aanvaardbaar bladeren verliezen, rotte aarde, een ongemaaid grasveld, een vuile houten bank, Erwin Schrott die tango zingt, gebakken sardienen, rode wijn Cellier des Dauphins uit Tulette waar we vorig jaar een donker huis zagen met kiezeloprit, wingerd, groene luiken en poezen.
Geef nu toe, dromen zijn een noodzaak...