Gisteren zag ik het echt niet meer zitten, maar vandaag stond ik na twaalf uur te hebben geslapen redelijk fris op en besliste om er in te vliegen en 'De Genoten' te vervoegen op het festival voor straat- en circuskunsten te Eke, op voorwaarde dat ik er alleen naar toe reed, Portishead op mijn CD-speler, net iets te luid, de windmolens langs de snelweg in Zwijndrecht die me steeds opnieuw gelukkig maken. Down en eerder depri bereikte ik het dorp onder de kerktoren, trok mijn kostuum aan en ging ervoor, danste de ziel uit mijn lijf, de groep had dezelfde intentie, maakte dat mensen lachten of vreemd keken, zich afvroegen wat nu eigenlijk onze bedoeling was. Of blij waren dat er nog eens iets ongewoons gebeurt in de straat. Alles hangt af van het moment, de mensen, het landschap of de stad, de stemming van de dansers, het seizoen, de intensiteit van de zon en de vormen van de wolken. Nu ben ik uitgeput, ik gaf alles, en dat is een fantastisch gevoel, ik heb alweer gedanst, had nooit durven vermoeden dat ik dit ooit zou doen in mijn leven. Wat is het dan toch even heerlijk om te beseffen dat het verlaten der platgetreden paden, nieuwe onbekende wegen opent.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten