Vrijdagavond ben ik doodop van het kuisen, gasten ontvangen, de vermoeidheid na de pijn door de verzorging van een open wonde op mijn rug, na enkele dagen weg in de bossen, alleen en verlaten, contemplatief ver weg van de maatschappij en zijn vanzelfsprekendheden die me in toenemende mate beginnen te irriteren. De dag erop word ik verwacht in Gent om te dansen met De Genoten op de Korenlei, onder de waarachtig sublieme, nieuwe stadshal en voor Sint-Baafs waar het Lam Gods even niet meer hangt, ik twijfel. Wat zou het heerlijk zijn om me even terug te trekken in een hoek van mijn atelier. Ik ga toch en dans, geef mezelf oneindig, zelfs onder gietende regen, geniet van de intense vreugde terwijl ik vol verlangen en langzaam mijn handen naar de top van de torens reik met mijn ogen toe. Zondag dansen we in De Warande en ik zie hoe een jonge moeder met kinderwagen zenuwachtig giechelt bij haar confrontatie met twee, gevoelig dansende mannen, ingetogen en intens, we creëren onze eigen wereld, onvoorspelbaar, genietend van het moment, de uitzonderlijke kans om even niet meer mee te draaien met beperkende, veronderstelde patronen. Het brengt me financiëel niets op maar de blik in sommige mensen hun ogen is onbetaalbaar, het stiekeme geheim dat wordt gedeeld, het zwakke reiken naar die parallelle wereld die bestaat maar waarvan de meesten het bestaan negeren. En het doet me enorm veel deugd om te horen dat 'moderne' moeders niet begrijpen wat we doen, mannen zijn nu éénmaal eerder klaar voor chaos en losse schroeven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten