Ik werd niet volwassen door te spelen als kind, kleuterschool, twaalf jaar studeren en daarna nog zeven jaar architectuur te doorlopen, niet door alle verrassende stappen van het leven, neen zelfs niet door nu terug te beginnen roken, 's morgens dan nog wel bij een tas zei het cafeïnevrije koffie. Ik neem een foto en leer enkele weken later meer over mezelf door ernaar te kijken terwijl de juiste muziek opstaat. Een loods, log, lang en kunstmatig, met gegroefd oppervlak, hier en daar een opening ter accumulatie en met beperkt zicht op de omgeving, als de esthetische functie van ramen in een Japans paviljoen. De vloer is keihard maar zacht en onregelmatige schaduwen vallen op mijn pantser, gelukkig is daar het zonlicht dat me vertelt dat alles ok is, de wolken hangen boven mijn hoofd als verzachtende watten. En dan zie ik dat het staal niets omvat, één grote leegte die naar believen kan opgevuld worden maar van waaruit ook losgelaten kan worden. Andere loodsen zijn in de onmiddellijke nabijheid niet te zien, althans niet vanuit mijn tijdelijke uittreding, maar ik ben er zeker van dat er nog constructies moeten bestaan, de oorspronkelijke singulariteit wordt nu al in twijfel getrokken, we zijn allen evenwijdige membranen op een miljoenste van een millimeter van elkaar. Ooit raken ze elkaar en barst een massieve hoeveelheid energie los, die zich razend en vol onstuitbare levensdrang naar alle kanten van het universum smijt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten