Sommige zeldzame momenten zijn er om te koesteren en het meest vreemde aan de situatie is dat ik alleen ben. Hoogstwaarschijnlijk is het een resultaat van mijn manier van overleven in vroegere tijden en keert alles uiteindelijk toch weer terug, right in the face. Om één of andere reden houdt de crèche haar deuren gesloten, de zon schijnt heerlijk herfstlaag in mijn ogen, de terrasdeur staat open en de geraniums doen hun laatste inspanning om te stralen. Ik schilder en beluister de juiste muziek, voor vandaag althans, een zweem Berlijn bereikt elke vezel in mijn lichaam en verplicht me een fles rosé te openen. Straks normaal vier uur dansen en het gevoel om te verzaken maakt de sfeer compleet, er wachten ingrediënten voor een uitmuntende spaghetti bolognaise en daar ben ik gek op. Die momenten moeten gevoed worden tot ze uiteindelijk weer instorten als een illusie, net zoals alles trouwens in het leven. Maar laat U me even genieten van dit moment, het absurde orgasme van kleuren, verf, beelden, geluiden, licht en valse inspiratie? En morgen zullen we wel weer lachen met al dat enthousiasme, hey, maar is dat nu net het leven niet?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten