Voor mijn verblijf in de hogergelegen alpenweide boven Sankt-Niklaus, Wallis, kocht ik twee tijdschriften. Terwijl ik het eerste grondig las, wat op zich al een verdienste is voor een tijdschrift, voelde ik stilaan inspiratie opkomen in die zin dat de deur zich langzaam opende naar die andere wereld van de creativiteit, onlogisch, niet bezig met inkomsten of status of valse zelfingenomenheid. Jong, fris, eerlijk, zo zot als een achterdeur en Australisch, Frankie is de naam. Het tweede is Cosy mountain, net het tegenovergestelde van het eerste. Gigantische nepchalets op de meest mondaine plaatsen, luxe-hotels in de bergen, zogezegd geslaagde architecten samenwerkend met hoteleigenaars, af en toe een eerlijkere, louter esthetische benadering van het bergleven, maar dan uitsluitend omdat ik vermoed dat de tuinarchitect z'n job kent. En dan de tekst die ik U niet wil onthouden, ik vertaal hem vanuit het frans dus enige subjectieve invulling is mogelijk, zeker na deze week in een schamele lorkenhouten chalet met kookvuur op hout dat dan nog eens op een uiterst economische manier het ganse pand verwarmt, gisteren te voet afgedaald vanaf de Gornergrat door de sneeuw, een korter pad genomen en met doodsangsten op de besneeuwde helling gestapt, de gigantische afgrond links van mij, één verkeerde pas en het leven was over, paniek verlamt de benen en de geest, duizendvijfhonderd meter lager dronk ik een glas wijn in Zermatt en voelde me meer leven dan ooit.
Soit, het artikel gaat over een haardvuur in de inkom, 'une cheminée dans l' entrée':
'Indien U een haardvuur in de inkom kan installeren is dat absolute luxe.
Eerder voor het dansen der vlammen dan voor de warmte (men doet toch niets
anders dan passeren in een inkom).
Het moet geen echt haardvuur zijn, datgene wat telt is dat het vuur altijd aan is,
dat men het ziet van zodra men binnenkomt (hier ziet men het zelfs vanaf de straat
doorheen de glazen schuifdeuren).
De vlammetjes op gas gaan nooit uit, en gaan perfect samen met met de andere lichtpunten,
oude gloeilampen en kaarsen.
Ik sla het tijdschrift dicht, open een fles Pinot Noir, Visperterminen, wein aus dem höchsten weinberg Europas hier even verderop, voel de onverbiddelijke bergzon in mijn gezicht, hoor schapenbellen, de krekels, het geweld van vallend water langs de immense bergflanken en ruik de geur van hout, overal, verweerd, oud en zwijgzaam, net zoals het hoort. Straks maak ik het vuur aan met enkele stokjes lorkenhout en laat het daarna rustig doven alvorens in te slapen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten