Juliette Ryschaert had nog nooit van Picasso gehoord en dat vond ze niet erg, om de simpele reden dat ze nog nooit van hem had gehoord en dus ook niet heen en weer geslingerd kon worden tussen de vraag of ze het nu zelf ook wel kon die geblokte vrouwen schilderen en of het nu uiteindelijk kunst was of niet, de vraag stelt zich niet als het onderwerp niet gekend is. De oudere suburbia vrouwen op de lezing van Jan Hoet over vooroordelen en taboes in de kunst in de bibliotheek van Merksem lieten hun ongenoegen blijken door luidop te protesteren bij de afbeelding van getatoeërde varkens van Wim Delvoye zonder te beseffen dat ze een uur ervoor een kotelet tussen hun tanden hadden gestoken. De vraag of Magritte even groot zou worden als 'een Rubens', of een tijdelijke 'hoop rommel' al dan niet kunst was omdat het toch verdween, deed de haren op mijn armen ten berge rijzen, gelukkig perfect opgevangen door de meester hemzelve die zalig intelligent bemerkte dat kunst niks met tijd heeft te maken, zelfs een seconde is genoeg om een mens te beroeren. Vandaag stond mijn boekhoudster in het midden van de grijze living van haar appartement, ik keek omlaag in haar ogen en bekeek haar atoomenergie haren, vroeg hoe het met haar ging de laatste tijd, wetende dat ze last had van geluiden. Het mes lag klaar op de hoek van het keukenaanrecht, het verhaal deed de ronde dat er een moord was gepleegd in haar slaapkamer en de vriend des huizes nooit meer gezien was, hoogstwaarschijnlijk lag hij in stukken gehakt in het beton van haar terras. Ik knikte en verliet het gebouw, fietste naar het café op de hoek en bestelde me een glas wijn, nam de Gazet van Antwerpen en las een artikel over het stilaan groeiende besef dat kinderopvang in een woonomgeving geen vanzelfsprekendheid is en dat nadenken over geluidsisolatie misschien een optie zou kunnen zijn, zonk even later onder tafel bij de vermelding van een zekere escalatie van het probleem omdat een eigenaar van een b&b in het centrum de tuinslang op 'kindjes' had gezet omdat hij 'kinderstemmen' niet verdroeg. De verzuring noemen ze het tegenwoordig, opkomen voor je plaats in een samenleving die geen rekening houdt met anderen, het banaliseren van een gefundeerd probleem is gemakkelijker dan een oplossing zoeken of bieden. De fles cava gaat open, de sigaretten liggen terug op tafel na zeven jaar, ik pak mijn boeltje en vertrek naar de Zwitserse bergen. Om terug te keren en verder te gaan met het in vraag stellen van vanzelfsprekendheden, de overbuurman sprong gisteren uit zijn dakgoot, de drugsdealer in de Offerandestraat gaat verder zijn gang, vandaag huilden zeven babies tegelijk in mijn tuin, één ervan huilde blaffend als een hond waarop de verzorgsters meeblaften. Jan Hoet, red mij van dit oord der oppervlakkigheid en open de geest der mensen alvorens het leven voor het eeuwige te ruilen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten