Vandaag zou een rustdag zijn, even niet meer trachten de top te bereiken, de kabelbaan zeshonderd meter hoger te nemen naar de groep houten huizen op de onmenselijk steile alpenweide boven de afgrond, struikel en het leven stopt. Ik kan het toch niet laten en vertrek rond de middag richting Europaweg om gedurende twee uur te klimmen, mijn hart gaat tekeer, ik zweet als een rund, lichamelijk gezien heb ik mijn twijfels of dit gezond is, klim nog hoger door besneeuwde lariksbossen de vijfenveertig graden-helling op, wandelstok in de rechterhand, water, chocola in mijn rugzak. Plots voel ik me bekeken, draai met een ruk m'n hoofd naar rechts , zie nog net hoe boven mijn hoofd een donkere gestalte zich terugtrekt. Hierdoor overvalt mij het gevoel dat ik deel uitmaak van een natuurlijk gebied met andere regels, vervolg mijn weg in twijfel over de juiste beslissing. Ik stop en luister naar de stilte, zie dat ik omgeven ben door stoere gemzen die rustig leven, prachtig gezond in hun habitat, ver weg van de zielige mensheid. Ik geniet, stap uiteindelijk verder waarop de drie beesten zich kalm verwijderen. Een minuut later sta ik tien meter voor een prachtig individu, we kijken in elkaars ogen, ik voel me minderwaardig, linksboven en rechtsboven springen anderen weg van mij, de gouden lorken, de sneeuw en vette grond onder mijn stapschoenen. Ik klim nog hoger, meer de sneeuw in, hou mijn evenwicht door me vast te houden aan de stugge takken der alpenrozen of jeneverbes, de lokroep van het 'Grat' is te groot, ik denk voortdurend aan 'Picknik at hanging rock' waardoor ik angstig wordt door het onbekende, de afgrond naast mij, de twijfel over m'n kennis en juiste route, beslis dan op dat ene punt om terug te keren, zie dat afdalen totaal ander is dan klimmen, steun met de wandelstok om niet uit te glijden, glij toch onderuit, denk aan mijn wachtende basis op vaste grond met dubbel gevoel. Toegekomen in mijn hut moet ik toegeven dat angst, natuur en onzekerheid mijn geest compleet opent, alle absurde gedachten zijn tijdelijk vervlogen, ik ben even één van de onschuldige gemzen, kijkend naar de mensheid, vluchtend van te veel beweging of bemoeienis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten