 |
| Julian Schnabel |
Vanmorgen stond ik op, in TOIT, las in volle zon de krant, dronk een kop straffe koffie en at Grimbergen brood met oude kaas, nam mijn gerief bijeen en vertrok naar Sint-Anneke, zwemmen in het openluchtzwembad met tien andere mensen, treurwilgen, versgemaaid gras, de Scheldebocht. Op de terugweg bezoek ik K & G met hun kinderen op Linkeroever, 't was een jaar geleden, hun tuin vol bamboe en in midlife crisis, de sociale sector vreet aan mensen, er is te veel miserie in de wereld, gezondheidsklachten volgen, tijd voor verandering en nieuwe perspectieven, de logge lift van de voetgangerstunnel laat me genieten van oude techniek en nostalgisch positivisme, Mexican cheese burger in Lombardia met een nodige dosis wortel en sinaas. In de bibliotheek sleft, keer op keer, een meisje ongeinteresseerd rond over de betonnen vloer, wordt een man kwaad op het personeel en roept luid "trut, trut, TRUT", en wandelt voorbij, 'ge moet zo niet zien', een moeder verveelt zich tussen al die boeken en laat haar kind roepen en vrij zijn, een glas wijn op het terras van de kubus, ik sla het loodzware boek over Julian Schnabel open en voel een connectie, herkenning, kunst als mysterie, als verrassing voor mezelf om uit te komen waar je het nooit had verwacht, 'a moment when I'm not wasting my life'. Terug op het dakappartement besef ik de kwaliteit ervan, licht en vergezicht, dreigende wolkenhemels en harde zonnekegels, hoog boven de wereld, een wit canvas dat schreeuwt om gebruikt te worden, ter ere van het experiment, de betrachting om te ontvluchten van het harde en saaie bestaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten