Ik ben verliefd.
Verliefd op een stuk architectuur, het staat te koop met 14.000 m2 bos er rond, natuurgebied om in gewestplan-taal te spreken. Ik zou een aanvraag tot vermoeden van vergunning kunnen aanvragen maar dat duurt een jaar en geen zekerheid tot bevestiging.
Toch ging ik kijken, opende het grote schuifraam en zag eerst de ravage van jarenlange verwaarlozing en instromend water, verpulverde blokplaten, zwarte schimmelvlekken op de muren, vochtige tegels... maar stond week te lonken naar de vergane glorie van een doordacht, helder en eerlijk ontwerp. Ik wil het redden, koesteren, herwaarderen en bewonen, er mijn beste schilderijen maken en vrienden uitnodigen om onder lampions naar de vijver te staren, het haardvuur knettert in het midden van de ruimte, de gigantische ebbenhouten schuifdeur rolt over het aluminium profiel, de lederen trekkers van de kasten en het eternit in het vakwerk geven me datzelfde gevoel dat ik had toen ik architectuur studeerde, alles is mogelijk, wonen draait allemaal rond de absolute verbetering van de omstandigheden of decor waarin we moeten zoeken, maar vooral genieten.
Maar deze doos heeft zich reeds neergelegd bij z'n doodvonnis, het is te laat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten