vlees in de kuip

Vandaag werd ik aangesproken door een knappe vrouw, geen 'salle putte' of hoer, maar een  ambitieus mens dat voor Greenpeace leden werfde, en dan vooral naar aanleiding van het boren naar olie op de noordpool. Ze mocht me alles zeggen zolang ik maar geen geld moest geven was m'n eerste reactie. Het werd een kort en wederzijds begripvol gesprek, onafhankelijkheid van grote sponsors is in hun geval een noodzaak vermits deze mee de internationale economische politiek bepalen. Elke maand schrijf ik een bedrag over naar artsen zonder grenzen, beseffend dat onze gezondheidszorg bijna schrijnend luxueus is en een klein bedrag medicijnen betaalt voor anderen ver weg. Ik eet nu bijna geen vlees meer en laat me des te meer inspireren door de natuur en de plantenwereld die een onuitputtelijke bron is van voedsel maar ook intellectuele beschaving en verbeelding. Eten kan vuurwerk zijn van kleuren en smaken, in dit geval vers gekookte rode biet met verbrokkelde schapenkaas, rozijnen, balsamico en citroensap met drie soorten wilde rijst met erwten, fijngesneden gedroogde abrikozen, zonnebloempitten, gemalen cashewnoten, en sojasaus. Vandaag kreeg ik trouwens de bevestiging van m'n overstap naar Lampiris, 100% groene energie, of ze nou goedkoper zijn of niet. Verandering zit hem in kleine dingen, traag maar gestaag en eerder met een verrijking van m'n leven als gevolg dan een verarming zoals meestal wordt aangenomen.