Een week thuis zitten, liggen of staan is niks voor mij, ik had geen keuze, de herstelling van m'n operatie gaat trager dan verwacht, pijn put uit. Het was tijd om even naar buiten te trekken dus. De snelweg naar het dorp was nog groener dan in m'n gedachten, de overvloedige regen zit er voor iets tussen. Vlak bij het station staat het vochtige oude huis met een spar ernaast, de oude vrouw zat ergens achter het behang vermoed ik, dit wordt onze vluchtroute uit de stad niet. De pijn verbijtend rijden we verder richting Givet en steken onverwachts de Franse grens over. Ik verbaas me er telkens over hoe een grens plots het decor verandert, Rexy cinéma, briquelet, in een plaatselijke bar drinkt de meerderheid Pastis, ik hou het bij een vers geperste appelsien waarin enkele blokken ijs werden gekapt. In Dinant spelen volwassen Nederlanders een idioot stadsspel met een helm op hun kop, eten we taartjes die we kiezen uit de toog van bakker Jacobs met nostalgisch interieur en drinken thee uit zilveren kannetjes terwijl rollen plaatstaal achter elkaar op de verroeste wagons voorbij denderen. De Maas schuift door het landschap en wordt geflankeerd door statische kasteelwoningen met torens en houten krulwerk waarvan de tuinen licht glooien naar de randen van de rivier toe. Het regent, en dan schijnt de zon, dan regent het opnieuw, Tuc en water, een suikerwafel, Agnes belt om te vragen hoe het met mij gaat, ik heb de apéritief vandaag bij haar afgebeld, maar durf niet te zeggen dat ik onderweg ben. M'n zus staat voor mijn deur met zonnebloemen, een kilo kersen en twee bossen munt. We houden het voor een andere keer, als ik terug in orde ben, de Milligan en Morgan methode is geen sinecure.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten