Het wringt, het voelt vreemd, ik rij weg, eerst een kwartier in de file op de ring van Antwerpen, dan weg van huis. Het hypermoderne museum van Stéphane Beel staat naast de kerk, in het oude centrum van Machelen Zulte, als bewijs dat kneuterigheid van valse architectuurpastische overbodig, en het inschakelen van eigen steengoede Belgische architecten een must is, temidden van wilde, diepblauwe korenbloemen die mijn oog voorbereiden op de intense kleuren van Raveel. Ik loop alleen door de witte ruimtes langsheen de biënnale van de schilderkunst, mens in beeld, en geniet, laat me inspireren, rij door naar Dhondt-Dhaenens in Sint Martens Latem en sta onverwacht oog in oog met enkele werken van Neo Rauch. 
De fijne broze figuren van Elizabeth Peyton tonen dat een mens nog gevoelig kan zijn, zij het dan in verf op doek, het kind in het bad van Marlène Dumas boven de zwarte marmeren schouw staart en betovert mij. Kleur, licht, moderne architectuur, poëzie in kunst, leegte, rust en mijn eigen onrust trekken me in een draaikolk en maken me loodzwaar, het toeristische centrum van Gent lijkt hierdoor plots een pretpark, enkel de nieuwe stadshal van architecten Robbrecht & Daem tussen het belfort en de Sint-Niklaaskerk bewijst alweer dat er uitzonderlijk talent huist in België. Zo veel ik op verplaatsing zin kreeg om te schilderen, zo weinig blijft er nu van over en ik vraag me af waaraan dit ligt. Een veronderstelling is de ruimte, het feit dat ik momenteel weer thuis schilder... een andere optie is misschien gewoon lafheid na al dat uitzonderlijk werk vandaag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten