Hoe fantastisch was het toen mijn vader, hoogstwaarschijnlijk vanwege een financiële meevaller, ons als kind in 1975 trakteerde op een etentje in de Norge, een ondertussen verdwenen Noors restaurant van Gunnar Myklebust op de Meirbrug te Antwerpen. Wie nu Noors wil eten moet wachten tot de jaarlijkse kerstmarkt in de Noorse zeemanskerk op de Italiëlei, of zelf het Skagerrak opvaren, op de boot tussen Kiel en Oslo bijvoorbeeld, 35 jaar later, exploderend in m'n mond, de haring zoet en zurig, oesters en mosselen, vis spartelend door halve citroenen en zeekraal, grote roze garnalen op toast naast de patrijspoort met zicht op zee. Aan land aten we elke dag haring uit plastiek emmers, met die typisch zoete smaak, op Knekkebrød , af en toe opgespoten met garnaal- of zalmpasta uit een tube, zittend op het bankje tegen het houten huis, beneden het wilde water dat kolkend een baan zoekt tussen rotsen en sparren, af en toe de indringende vunzig zure geur van de nertsenfokkerij verderop. We ontmoeten er Anne, een Noorse elf, die ons worstjes leert bakken gespietst op aangescherpte dennentakken boven een zelfgemaakt sprokkelvuur, terwijl de rest op zoek gaat naar een vluchtende eland, het smeltwater van de fjorden spiegelt het landschap haarscherp terug ondersteboven, m'n moeder is een mug, mijn vader een wilde haring, daar moest een stekelig actief van komen, de bosbessen op het vuur branden aan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten