Ok, ik vind dat het tijd wordt om nog eens iets te schrijven maar ik twijfel aan mijn duidelijkheid, net zoals mijn schilderen, vertrekkend vanuit een onuitspreekbaar gevoel. Nu maandag voelde ik me verloren, kent U dat, totaal verloren, no way out. Ik ben een westerse mens die niet mag klagen, net zoals mijn moeder die ons als kind al inprentte dat we rijk waren toen we als kind bekten dat het toch leuk zou zijn rijk te zijn. En toch, die onderliggende ruis, geraak ik niet kwijt. Plots komt het woord nu in mij op: onrust. Onrust door media, de discrepantie tussen wat echt telt en wat de populaire media ons wil doen geloven. De ongelooflijke kloof tussen praten met een jonge spaanse man of een vluchtende griekse en mijn eigen denkwereld. Maar dat is nu net het fijne dat door confrontatie mijn wereldbeeld realistischer wordt, door een film als Babel, Syriana, een gesprek met een Marokkaanse familie in mijn straat. Oeps, ik wou deze weg eigenlijk niet inslagen. Na maandag sloeg mijn gevoel plots dan weer om, en vond ik rust, ging ik terug dansen bij Lu Marivoet na vier weken. Plots is daar weer die lijn, rust in plaats van onrust, zonder duidelijke reden, en zie ik de kwaliteiten van mijn beslissingen. Maar die twijfel geraak ik nooit meer kwijt, op geen enkel vlak. 'Twijfel is een ode aan de waarheid' lees ik vandaag op onze kalender, ik drink een fles rosé, twijfel aan mijn schilderen, relatie, plaats in dit absurde bestaan, kortom aan alles.
Leve de waarheid... en ondertussen placeer ik een dansje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten