Dit weekend moest... correctie, mocht ik twee dagen dansen van 10 tot 18 uur. Gisteren wrong mijn lichaam en geest zich in alle richtingen in verzet tegen het loslaten. Vandaag vertrok ik met enige tegenzin naar Anderlecht, passeerde weiden vol paardebloemen, de natuur aantrekkelijk zwaar door de laatste maanden regen, en dook onder in een zaal zonder ramen. Alweer tegenstand, twijfel, ingrijpen, evenwicht zoeken tussen volgen en leiden, afstoten en aantrekken. Om 18 uur verlaat ik Zinnema en zie mijn man zitten op een terras, zet me op een plastieken stoel naast hem en drink een Tongerlo blond, naast ons een bejaard oud-belgisch koppel dat de opgeroepen taxi laat staan en geniet van het moment en het norbertijnenbier. Hallucinant is het bekijken van de bevolking, roma's, marokkanen, albanezen, marginale geperoxideerde vrouwen, een ouderwets maar verdacht sjiek heertje, politie, gesluierde vrouwen, minder gesluierd, of volledig bedekt met een jeansvestje erover, mannen die letterlijk hun mond niet toe kunnen houden, een man in een jelaba, drie vreemd vervormde jongens met anderlecht-sjaal waarvan ik me afvraag of ze uit een instelling komen... We stappen op en rijden via Brussel Zuid naar het centrum waar we in de Plattesteen, een echt oud Brussels café, eerlijk eten en drinken, maar ons verbazen over de esthetische en sociale regels van homo's in het Brusselse. We drinken nog een campari of drie met Christophe van 15 jaar geleden, praten over Zwitserland en de absurd boeiende kanten van België, en keren terug naar onze auto. En dan plots, in een moment van euforie, Gui Boratto in de cd-speler, verlaten we Brussel in de ondergaande avondzon, rijden door de Noord-wijk, en voel ik plots geluk bij deze beelden, in tegenstelling met mijn geregelde negatieve uitlatingen, zie Brussel als een vat vol tegenstellingen, prachtige vergezichten vol dissonantie, spiegelglas en art deco, hoogbouw en krotten, een mengeling van stijlen, eigenlijk een voorteken van het nieuwe Europa, chaos naast rechtlijnigheid, kitch, pitta, pizza, belgacom, citroën, een raam in een verlaten huis met feestvierende mensen, een hoer op het kruispunt, de kanaalzone met nieuwe woonprojecten, de roodverlichte Japanse toren, een schroothoop met daarachter de neogotische torens waar het koningshuis begraven ligt op koele tegels, passeren de plantentuin van Meise, en rijden naar Antwerpen. Dit is een zeldzaam moment waarop ik de kwaliteit van ons absurde land voel. Een kwaliteit die moeite vergt om te begrijpen, maar ons net leidt naar de toekomst, een toekomst waar uiteenlopende meningen, mensen, 'normen en waarden' met elkaar kunnen en willen leven.
Gui Boratto by La Boite à Moustache
Geen opmerkingen:
Een reactie posten