Ik heb nog een kwartier om een blog te schrijven alvorens mijn spaghetti met gehaktballen verschijnt voor m'n neus. Ik stond op in een coma, dronk vlug de verboden tas koffie, en fietste naar het station van Berchem waar vier genoten mij opwachtten om naar Anderlecht te rijden, via files op de Brusselse ring. Ik danste en werd geconfronteerd met mijn niet-kuddebeest-zijn, deed moeite om een groepsgevoel op te bouwen, een gemeenschap op klein formaat achter gesloten deuren, Pierre-Yves uit Straatsburg, Jan uit Rotselaar, Wim en Ruud uit Deurne, buiten scheen de zon, binnen zonder ramen. Ik voelde vandaag fel de afstand tot de gevestigde, opgelegde en zogenaamd rechtlijnige wereld en stond alweer op een ander been. Niets is zeker, en dat doet zeer, en uiteindelijk, net als sado-masochisme, geeft het me moed om verder te gaan, eerder dan de zekerheid dat alles zeker en verzekerd is. De zon schijnt nu door de verse bladeren van de door de buren gehate esdoorn, de lucht is blauw met witte en grijze wolken, ik ben terug thuis en zelfs dat is geen zekerheid. Kortom, dit is de reden om morgen, neen overmorgen, verder te schilderen, en uit te drukken wat woorden niet meer kunnen.
Je woorden die je prijsgeeft zeggen genoeg.
BeantwoordenVerwijderenHet is leuk om deze elke dag te volgen...