Vandaag is het Suikerfeest, het einde van de Ramadam, en terwijl ik de buxus op de stoep water gaf kwam onze overbuur met kinderen de straat overgestoken en kregen we cellofaan met zoet gebak aangeboden. Uitermate gecharmeerd waren we en heerlijk om elkaar te aanvaarden als persoon, welke overtuiging dan ook, van beide kanten uit. Dit is een begin naar een betere wereld. De oude buurman van de familie kwam ook toegelopen en stopte het cadeau terug in de handen van de kinderen: "Waa kunne doar niks mé doen, da ete waa ni", en keek nog eens zuur naar mij. De stad is de wereld in het klein...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten