Wie verklaart het feit dat ik vandaag in volle zon aan een horrorfilm moet denken die ik acht jaar geleden zag, Dead End. Een familie op weg naar een feest, blijft eindeloos rijden, de weg kent geen einde meer en onderweg gebeuren er geen leuke dingen. Blijkt dat ze eigenlijk al een ongeluk hadden in het begin van de film, al dood waren nog voor het feest begon en ze in de tussenzone zijn beland waar niets meer zeker is. En plots besef ik waarom dit soort films mij zo aangrijpt, omdat het gewoonweg over het leven zelf gaat. Op weg naar een zogezegd duidelijk doel, maar zo zit de realiteit helemaal niet in elkaar. Shit happens all the time... zonder dat we het beseffen zijn we al lang dood van bij het begin.
Ok, morgen terug een vrolijke blog!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten