De meeste mensen vinden het fijn als ze weten waar hun leven naar toe leidt. En ik moet toegeven dat ik geniet van de momenten dat ik niet meer weet waartoe mijn leven leidt. Akkoord, er zijn enkele vaste lijnen nodig om niet te ontsporen, maar geef toe, ontsporen kan ook fijn zijn. Na alweer vastgelopen te zijn, beslissen we om enkele dagen door te brengen in ons dakappartement. We openen de terrasdeuren, hebben een vrij zicht op de horizon, de wolken, de lelijke Antwerpse torens. Thuis laten we even de boel stoven, de vandaag aangeschafte MP3 speler met koptelefoon zal me verder moeten helpen bij het schilderen en overleven van de Antwerpse megacrèche in m'n huis, ik open een fles, schenk me een glas in en snij de zalm onder de artisjokken, bak een omelet met aardappelen, bieslook en flinterdunne staafjes courgette, doe mijn broek uit, luister naar de geluiden beneden en geniet van mijn kluswerk de laatste dagen in TOIT. Afstand nemen is een noodzaak om het vol te houden. En nog minder weet ik nu waartoe dit alles zal leiden. Er lonkt een wit bed, de wind blaast door de ruimte, ik ben de angstwekkend agressieve, jonge Marokkaan in de Gemeentestraat gelukkig vergeten ('schuld van de maatschappij'). Slaapwel... voor enkele uren en dan blijf ik wakker en schop mezelf onder mijn gat, hop, verder, beter, want wees zeker, mijn gevecht is eerlijk.
 |
| Foto's: Sébastien Van de Walle |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten