Londen

That's why the lady is a tramp... Nancy zegt dat haar vader scheidde van Ava door externe druk, te weinig tijd voor elkaar, ik denk er het mijne van, Frank was zo ingenomen met zichzelf, hij verkocht zichzelf als product en daar kan niemand in delen. Hij kende alle trukken van het vak, zijn stem, zijn gezichtsuitdrukkingen, zelfzeker lachje. Well, that's how it goes, one for my baby, and one more for the road, the long...

Oedipus, the Code Breaker, alsof het al niet genoeg was, in het bezuilde sous-terrain van het Old Royal Naval College, ik trek mijn witte overal aan en zet het masker op mijn gezicht, treed binnen met de andere genodigden. Het Immersive cybernetic total theatre doet me vergeten dat Londen mij vandaag oplichtte, 100€ gewisseld in 85£, 2029 in oorlog, 5 miljoen mensen verliezen het leven, Oedipus ontsnapt via de virtuele wereld naar de oneindigheid maar wordt gesaboteerd door z'n vader. When you're drinking the show looks good to you, but when you're sober, the sky is kind of grey. Geen toeval dat Sinatra met Elvis zingt. Op de LDR geniet ik dronken van het donkere futuristische venster op Canary Warf, maar vooral van het samenleven en de onvoorstelbare tolerantie tussen 'clichémensen', de twee kakelende Londense vriendinnen met schelle stem, zwarte kousen onder een te korte rok, naast de dikke negerin met tulband en sabbelend op een ingebeeld stuk hout, de sik met tulband, de jonge man met gesteven kostuum alvast oefenend op z'n succesvolle leven in the City. She utterly adored him, their relationship was utterly adorable, but it didn't work, the end is near, I had my share of loosing. Meent hij dat nu?