Ik vraag me geregeld af waarom ik me goed voel tussen dingen met een hoek af... het mag oud en versleten zijn, maar boordevol karakter, alsof het de ouderdom en de daarbij gepaard gaande zachte aftakeling draaglijker maakt. Is het omdat op een bepaald moment die zaken, muren, bomen beginnen te spreken en geen lege doos meer zijn? En geldt dat dan ook voor mensen? Of is het gewoonweg omdat er van mij ook een hoek af is?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten