Gisteren fietsten we van Antwerpen naar Kalmthout en zagen de meest afgrijselijke huizen, in kerkstijl met glas in loodramen (we vermoedden dat 'de vrouw des huizes' kerkorgel speelt in haar vrije tijd) of Spaanse stijl, massa's buxussen in de voortuin, camera's op de poort gericht, namaakkastelen met grootheidswaanzin, clean, nep, opzichtig en gevoelloos, geen leven te bespeuren... en moet vandaag terugdenken aan de woningen in Noorwegen in hout en met groendak. Ik stond verbaasd van het ongelooflijke effect van integratie van constructie in een omgeving en natuur, in schril contrast met de zielloze toonkasten in het noorden van Antwerpen. We kwamen 1 woning tegen uit de jaren' 70, die met grote ramen uitkeek op een natuurlijk stuk grond, een bos zonder dure ingrepen en haalden even opgelucht adem, één uit de duizend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten