Het begon gisteren met Cocteau Twins en eindigde uiteindelijk bij Elizabeth Fraser en Jef Buckley, de volle maan net achter de rug, een dag voor de voorspelde storm, een moment dat snakte naar melancholie. Een deel van de menselijke ziel komt vrij, het is tijd om langer in bed te blijven, het raam wijdopen, de grijze lucht, wind, merels, een schoolbel, kerkklokken, het monotoom geruis van de stad. Opgeslagen gevoelens wervelen doorheen de streek ergens tussen maag en hart alsof een kast met chemische stoffen dooreen wordt geschud...de koude oorlog, new wave, septembermorgenden, verlaten steden, het éénzame gevoel op kot met nog het ganse leven voor de boeg, verdriet om verlies en vreugde om éénvoud. Een gezonde dosis melancholie kan deugd doen en lijkt me een moment dat je het leven zelf aanvoelt in zijn totaliteit, als nietig individu, los van elke discussie of confrontatie met anderen, en dat doet af en toe wel eens deugd.
Luister mee en hou uw tranen niet tegen!
Luister mee en hou uw tranen niet tegen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten